— Po tym obfitym jedzeniu i piciu na pewno mi się to uda — ziewnęła lady Rothley. — Wszystko było takie pyszne, ale teraz czuję się ociężała i senna. Tempera delikatnie zamknęła drzwi. Wracając do swojej sypialni myślała, że jeśli macocha dalej będzie sobie tak folgować przy stole, wkrótce trzeba będzie poszerzyć jej nowe suknie. Jednak kiedy lady Rothley, ubrana w kolejną kreację, była gotowa na przyjęcie, znów wyglądała wprost nieskazitelnie, jakby właśnie zstąpiła z obrazu Tycjana. Mlecznobiałe ramiona otuliła tiulowym szalem, a jej talia, którą Tempera ciasno zasznurowała zgodnie z najnowszą modą, prawie przecinała jej sylwetkę na dwie części. Tempera zdążyła się już dowiedzieć od panien Briggs i Smith, że ich panie, a szczególnie lady Holcombe, były bardzo zazdrosne o lady Rothley. Co prawda lady Holcombe uważano za piękność, lecz mimo wszystko jej kasztanowe włosy i zielone, lekko skośne oczy całkowicie zaćmiewał olśniewający blask urody lady Rothley. http://www.19ptd.pl 55 studiowała techniki wielu mistrzów, miała nadzieję, że sama też potrafi stworzyć przyjemny i niebanalny obraz. Bardzo chciała przywieźć do domu choć jedną pamiątkę z pobytu na południu Francji. Włożywszy na głowę kapelusz z szerokim rondem, wymknęła się bocznymi drzwiami, by dokładnie rozejrzeć się po ogrodzie. Jego uroda przeszła wszelkie jej oczekiwania. Nigdy nie wyobrażała sobie, że cokolwiek na świecie może być tak piękne. Dopiero później dowiedziała się, że stary książę, któremu lekarze polecili późne lata życia spędzić na południu Francji, zapragnął mieć w ogrodzie rośliny z całego świata.
i materiały do szycia. - I ani telewizora, ani telefonu - podkreśliła z dumą Karo. Matthew zerknął na radio i odtwarzacz CD na jednej z półek. - Sama klasyka - wyjaśniła. - I to tylko spokojna. - A mężowie mają tu wstęp? - Oczywiście, każdy ma, pod warunkiem, że będzie się cicho Sprawdź Wybrała numer i odetchnęła lżej, kiedy telefon odebrał jeden z goryli Tannera. Domyślała się, że to Emil. - Przekaż księciu, że ma dziś spotkanie z Parker. W jej mieszkaniu o jedenastej. - A kto mówi? - zapytał Emil. - Shey. - Poczekaj chwilę. Tanner przykazał, by natychmiast go zbudzić, jeśli zadzwonisz. Chce z tobą rozmawiać. - Nic z tego. Dzwonię tylko po to, by przekazać wiadomość. - Ale... - zaczął Emil. Shey rozłączyła się, zanim zdążył powiedzieć coś więcej. Tanner był ostatnią osobą, z którą chciałaby teraz rozmawiać. Po chwili rozległ się dzwonek telefonu, a serce Shey