Ale za jaką cenę? Nie chciała dopuścić, nie mogła dopuścić, by znowu jakiś mężczyzna decydował o jej życiu. Przede wszystkim jednak nie mogła narażać pomyślności Laury. Musi myśleć o jej losie. Ash powiedział: stworzeni dla siebie. Czy aby na pewno? ROZDZIAŁ SIÓDMY Maggie nie miała pojęcia, o której Tannerowie wrócą do domu. Zamiast siedzieć bezczynnie i czekać na nich, zajęła się pracami domowymi: zrobiła zaległe pranie, posprzątała. Zwykłe zajęcia, które nie absorbują myśli, i Maggie, krzątając się po domu, cały czas rozmyślała, niestety, o Ashu. Miłe podniecenie szybko przerodziło się w dręczący lęk. Czy rzeczywiście pragnę tego człowieka? - zastanawiała się, usypiając Laurę. Po tym, jak rozpadło się jej małżeństwo, ślubowała sobie, że już nigdy w życiu nie uzależni się od żadnego mężczyzny. Od tamtego czasu http://www.budujemy.info.pl - U Kjaardów nie ma posiadaczy. Tylko przyjaciele, którym oni pozwalają na sobie jeździć. Prościej osiodłać dzikiego dzika, niż cudzego kjaarda, tak że o “kradzieży” nawet mowy nie ma. - To dlaczego sam na zwyczajnym koniu jeździsz? - ze zdziwieniem zainteresowała się Orsana. -Ani jednemu kjaardowi się nie spodobałeś? Rolar wyraziście mlasnął się po prawym kle: - Jedna sprawa - ludzka wiedźma na takiej kobyle, a zupełnie inna - wampir na kjaardzie. Was w najgorszym wypadku obryzgają święconą wodą, a nas wyśledzą w ciemnym zaułku fanatyczni wiedźmini, którzy poświęcili życie polowaniu na wampiry. Przybiją i zgodnie obrabują - niepotrzebnie, co, starali się? Oni doskonale to wiedzą: kjaarda posłuszne tylko nam. - A ja? - No, Smółka jest półkrwi, a ty... ty. - A ja? - stałam się czujna. - E-e-e... Strażniczka - jakoś zaciął się wampir. - A kobyle to obojętny jest mój statut? Dzisiaj Strażniczka, jutro nie. Jeżeli ja, z powodzeniem zamknę Krąg, zwrócę Lenowi rear, to wypadnie mi pożegnać się i z koniem? - Nie, oczywiście. – Rolar wymuszenie się uśmiechnął, jakby na ważnym zebraniu zamiast wina w pucharze podali mu ocet, a on salwą wypił “za zdrowie Władcy” i nie ma prawa nawet zmarszczyć się. -- Prawdopodobnie, ona zobaczyła w tobie niejakie... e-e-e-e... skryte zdolności. - Magiczne zdolności? - Nie wykluczone - chętnie, lecz nieszczerze powiedział wampir, bylebym się odczepiła. Burza zastała nas bliżej wieczora, ale na szczęście, nie w szczerym polu, a obok niedużego zakwaterowania, które wymurowane było przy ścianach zamku - niewysokiego i bez szczególnego bogactwa, lecz dobrze umocnionego. W Belorii takich było pełno, zwłaszcza w głuszy lub bliżej granicy. Zamki zazwyczaj należały do rycerzy z wybitnych dawnych rodów, czyi przodkowie w nagrodę za waleczność otrzymali od króla kawałek niepotrzebnej mu ziemi (jak wiadomo, z dobrymi ziemiami królowie nie rozstają się, obdarzając poddanych bohaterów głównie zgniłymi bagniskami, głuchymi puszczami lub starymi, jeszcze elfickimi zabudowaniami). Z zasady, okoliczni mieszkańcy natychmiast przeprowadzali się bliżej powstającego zamku, sprawiedliwie rozważając, że “będzie bić lżej”, nie mówiąc już o upiorach. W razie napadu wrogów wieśniacy ukrywali się w zamku i pomagali go bronić, a w pokojowy czas płacili rycerzowi niedużą daninę za ochronę od rozbójników, dzikiego zwierza niby wilków i niedźwiedzi, jak również smoków, mających zwyczaj bez popytu raczyć się owcami i krowami.
ale nigdy jak własnego syna go nie traktował. Dla Asha jednak Whit był Tannerem i miał takie samo prawo do swojej części schedy jak reszta braci. - Ale nie sporządził, rozumiesz, Whit? - powiedział z naciskiem. - W związku z tym majątek podzielimy równo. Usynowił cię, co oznacza, że masz prawo do Sprawdź Kręciła ze smutkiem głową, przywołując wspomnienia. - Oglądali program na temat tamtejszych sierot i potem tylko to jedno mieli w głowie. - Musiało być im niełatwo. - Dean wrzuciła torebki herbaty do biało-niebieskiego dzbanka. - Owszem - przyznała Sandra. - Joanne niewiele o tym mówiła, była przesądna, bała się, żeby nie zapeszyć. Ale wciąż powtarzała, że Tony nie daje za wygraną. Minęło cztery i pół roku, odkąd przywieźli Irinę do domu. - Głos jej uwiązł w gardle. - Joanne wariowała ze szczęścia... Była taką fantastyczną matką!