może zmienić całe jego życie. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Skończył oceniać ostatnią partię sadzonek i skrupulatnie zanotował liczbę pąków na każdej łodyżce. Jego przewidywania się potwierdziły: pąków jest teraz dwa razy więcej. Jeszcze kilka dni i rozwiną się kwiaty. Laboratorium znowu wypełni się niesamowitym aromatem, którego nikt nie jest w stanie podrobić, nawet najwięksi specjaliści od zapachów w całej Prowansji. Uśmiechnął się szeroko i usiadł w fotelu. Jego praca nie poszła na marne, wszystko jest na najlepszej drodze. Opracowana przez niego metoda okazuje się doskonała. Powinna mu przynieść fortunę. „Twój ojciec byłby z ciebie dumny". Nieoczekiwanie przypomniały mu się słowa Amy. Może by tak było. Choć teraz to nie jest już http://www.deska-elewacyjna.com.pl - O ósmej tamtego wieczoru był u White'a. Nie wiemy, dokąd stamtąd się wybrał. Wrócił do domu, po czym odjechał gdzieś swoim powozem. Zjawił się dopiero przed świtem. Wcześniej nikt go nie widział. - A lord Kingsfeld? Crispin przestąpił z nogi na nogę. - Kingsfeld? Victorię ogarnął gniew. Najwyraźniej Sinclair nie uznał za stosowne poinformować kolegów o jej wątpliwościach co do Astina Hovartha. - No, tak, człowiek, który zawsze uchodził za przyjaciela Thomasa, jest poza wszelkim podejrzeniem. - W pani tonie wyczuwam nutę sarkazmu -
- Dobrze, milordzie. Skoro pan chce, żeby wszyscy uważali go za drania, a nie za bohatera, i skoro pan chce poślubić córkę hrabiego, żeby zachować pozory, to pańska rzecz. Jeśli... - Nasz rząd kazał mi przez ostatnie pięć lat tułać się po Europie, ale teraz, gdy Bonaparte jest Sprawdź obozie albo w letniej szkole za granicą. Barbara z trudem hamowała wściekłość. Gdyby tylko udało jej się przebić przez mur, za którym Jack ukrywał swe uczucia, gdyby udało się sprawić, by dostrzegł, co ona może mu zaoferować, wówczas zyskałaby również wpływ na wychowanie jego wnuków. Wiedziała, że Jack cierpi, widząc, jak wyrastają na wieśniaków. Podniosła się z wymuszonym uśmiechem. – Skoro tak, to chodźmy – powiedziała. – Prowadź. Madison zeskoczyła ze schodków i raźnie ruszyła do przodu, Barbara podążyła za nią. Ubrana była jak do pracy: w ciemne spodnie, białą bluzkę i czółenka. Żwirową ścieżką okrążyły dom i poszły skrajem polnej drogi. Dom był ostatnim z zabudowań i droga w tym miejscu się kończyła, toteż Barbara nie martwiła