– Ale jeśli nie zareagujesz tak, jak ten ktoś oczekuje, to kolejne incydenty będą coraz groźniejsze. Bo tak to właśnie działa. Lucy ciężko opadła na kanapę. – Cholera! Nie mam pojęcia, jak powinnam zareagować. Czy chodziło o to, żebym tutaj przyjechała? Jeśli tak, to ten drań dostał, czego chciał, i może zniknąć z mojego życia. Czy mam biegać z krzykiem po nocy? Nic z tego. Nie zamierzam wpadać w histerię. – A co ci mówi instynkt? – zapytał Plato cichym, kojącym głosem. – Nie wiem. Plato, ja nie jestem taką sobie zwykłą osobą. Jestem wdową po synu senatora Stanów Zjednoczonych. Wiesz tak samo dobrze jak ja, że Jack natychmiast przysłałby do mnie policję z Kapitolu. – Lucy... – Mam firmę, o którą muszę dbać. Mam dzieci, które muszę wychować. Poza mną nie mają nikogo innego. Nie zamierzam niepotrzebnie ryzykować, ale... Plato, wolałabym uniknąć wciągania w swoje życie bandy federalnych policjantów. Otoczył ją ramieniem. http://www.dobry-architekt.net.pl/media/ kawa, puszki z fasolką, słoiki salsy i zupełnie niepasujący do tego wszystkiego dzbanek syropu klonowego z Vermontu. Po chwili w tylnych drzwiach stanęła Madison z aluminiowym dzbankiem napełnionym wodą. Lucy zamoczyła ścierkę. – Chyba już nie krwawisz – zwróciła się do syna. –W takim razie trzeba cię po prostu umyć. Gdzie jest Sebastian? – Nie wiem. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. – Może poszedł ujeżdżać mustangi albo polować na bizony. Mamo, on nawet nie ma łazienki! – Rzeczywiście, jest tu dość prymitywnie – zgodziła się Lucy. – Mówiłam, Clint Eastwood w ,,Bez przebaczenia’’ – jęknęła dziewczyna.
że jestem w Vermoncie. Lucy przesunęła ręką po mokrych włosach . – To wszystko jest obrzydliwe. – Wiem – odparł. Zgarnął nietoperza na rakietę, zajrzał pod łóżko, do szafy i wyszedł na korytarz. Lucy poszła za nim. – A co zrobisz, jeśli kogoś tu znajdziesz? Dasz mu po głowie Sprawdź strony wiedziała, że Sinclair, który obwiniał się za śmierć Thomasa, jest gotów na wszystko, żeby jego rodziny nie spotkała więcej żadna krzywda. Na wszystko? Również na utratę żony? Poprzedniego wieczoru sprawy ułożyły się po myśli Sina. Jeśli nawet nie wysiał Kingsfelda, żeby ją obraził i zdenerwował, to nie przepuścił nadarzającej się okazji, aby odesłać ją na wieś. Ale ona nie była bojaźliwą osóbką, która się podda. - Zatrzymajcie powóz! - Jesteśmy niecałą milę od gospody - powiedziała Augusta. - Tam odpoczniemy. - Nie, teraz. Niedobrze mi.