Pozostałych pięciu panów siedzących przy stole skinęło głową z aprobatą. - Porównałem charakter pisma z tej kartki z tymi anonimami pełnymi pogróŜek, jakie Nita Windcroft otrzymywała. Z badania charakteru pisma wynikało jednoznacznie, Ŝe autorem owych anonimów jest męŜczyzna. - Czy masz dla nas jakieś zadania, Gavin? - zapytał Mark, zerkając na zegarek. Czekała go miła perspektywa spędzenia czasu z Alli. Bo wspominał wciąŜ uroczą, wspólną z nią kąpiel. A takŜe to, co po niej nastąpiło. - Nie, tyle tylko, byście mieli oczy i uszy otwarte i zdali mi sprawozdanie. Nie spocznę, póki nie wsadzę za kratki faceta winnego śmierci Jonathana. - Chcę wam powiedzieć, moi drodzy - zaczął Connor, obejmując wzrokiem siedzących przy stole - Ŝe wyjeŜdŜam na jakiś czas. Prawdopodobnie na parę tygodni. Gavin wstał z miejsca. - Na tym byśmy skończyli nasze zebranie - rzekł. Nie zdąŜył dokończyć zdania, gdy Mark zerwał się i ruszył ku drzwiom. - Bardzo się gdzieś spieszysz, Mark! - zawołał za nim Jake. - Faktycznie! - rzucił Mark przez ramię, nie zatrzymując się. Mark obrócił się i ujrzał twarz Alli, zmierzyli się wzrokiem. - Co to znaczy, Ŝe nie moŜesz dziś rano zaprowadzić Eriki do lekarza? Teraz czuła się niezręcznie. http://www.e-rehabilitacja.com.pl ich twarzy mówił sam za siebie. Po chwili niezręcznego milczenia doktor Galbraith zwrócił się do teściów: - Elly, Craig, chciałbym, żebyście poznali naszą nową nianię, pannę Tyler. - Spojrzał ponownie na niebieski mundurek i Willow zdawało się, że dojrzała w jego oczach iskierki rozbawienia. Nie zamierzała kryć oburzenia! - Panno Tyler, to R S dziadkowie dzieci, państwo Moffat. Proszę usiąść. - Uprzejmym gestem wskazał jeden z foteli. Państwo Moffat bardzo kochali swoje wnuki, a one, zdając sobie z tego sprawę, w pełni cieszyły się zainteresowaniem okazywanym przez dziadków i opowiadały wesoło, nie kłócąc
Znowu pokręciła głową, czując, że krew odpływa jej z twarzy. To niemożliwe, powtarzała sobie z uporem. To się nie mogło zdarzyć.. - Przykro mi, Glorio. Też bym wolał, żeby to nie była prawda. Popatrzył na swoje dłonie, uniósł wzrok. Widząc bezradny wyraz jego twarzy, Gloria wstrzymała oddech. Owładnął nią strach, zaczęła się trząść. - To nieprawda! - Poderwała się z fotela, zaciskając dłonie w pięści. - Powiedz, Santos, dlaczego to robisz? Wiem, że ty jej nienawidzisz. Wiem, że masz powody, ale to... to jest... Odwróciła się od niego, nie mogąc znieść pełnego współczucia wzroku. Ukryła twarz w dłoniach, szukając słów, które odsunęłyby od niej koszmar. Sprawdź - Miałaś mówić mi po imieniu - przerwał jej w pół zdania. - Doktorze Galbraith, ciężko mi jest zrozumieć... - Proszę, mów do mnie po imieniu. - Uniósł pytająco brew. - To proste imię. Tylko jedna sylaba. - Ruchem głowy wskazał na rozłożoną na stole krzyżówkę. - Jego wypowiedzenie stanowczo nie przekracza możliwości młodej, zdolnej kobiety, która potrafi rozwiązać krzyżówkę z „New York Timesa". - Dobrze pan wie, że nie chodzi o samo słowo, lecz o fakt, że jestem w Summerhill nianią, a pan moim szefem. - A nie mogłabyś raczej patrzeć na mnie jak na sprzymierzeńca, a nie szefa? Bez względu na to, co będzie się działo między tobą a dziećmi, jestem po twojej strome. Musimy stworzyć wspólny front, a zwracanie się do siebie po imieniu mogłoby