nagromadzone napięcie. Od niepokojącej rozmowy z Nickiem minęło już parę godzin, ale wciąż nie mogła zapomnieć jego słów. Nie potrafiła się też otrząsnąć z podejrzeń i dręczącego ją strachu. I złości. Na Wintersa, za to, co powiedział. I na siebie za to, że się tym przejęła. Oderwała w końcu wzrok od obrazu i spojrzała na przenośne łóżeczko, w którym spała Emma. Przygryzła dolną wargę. Richard ostatnio rzadko bywał w domu, przyjeżdżał też później niż zwykle. Czy nie zdarzało się to już wcześniej, kiedy miał więcej pracy? Zaczęła się nad tym zastanawiać, próbując sobie przypomnieć. Nigdy nie było aż tak źle, stwierdziła wreszcie. Nawet przed głośnym procesem Gary’ego Seneki, do którego Richard tak starannie się przygotowywał. To była ważna sprawa z mnóstwem świadków, skomplikowanym materiałem dowodowym i licznymi znakami zapytania. Jednak, uzmysłowiła sobie, nigdy wcześniej nie angażował się w politykę. Zmarszczyła brwi. Od wyborów dzielił ich ponad rok, a Richard zdołał już przekonać do swojej kandydatury lokalny oddział ,,Times Picayune’a’’ i urząd szeryfa St. Tammany. Co jeszcze zostało mu do zrobienia? http://www.granulaty-tworzyw.info.pl/media/ zacznij już szukać jakiejś opiekunki. Jack wszedł do pokoju hotelowego i podszedł do telefonu. - Mówi Brannan, pokój sto czternasty. Czy są dla mnie jakieś wiadomości? - zapytał recepcjonistkę. - Owszem. Pańska sekretarka z Oklahoma City prosi o natychmiastowy kontakt. I pan Phipps z inspekcji miejskiej dzwonił kilka razy. Mówi, że to pilne. Jack rozłączył się i nakręcił numer swego biura. Phipps może poczekać. Sekretarka nie. Na pewno chce mu powiedzieć, że w domu jest istne piekło. I że Malinda Compton zmieniła zdanie w sprawie opieki nad chłopcami.
-Tatusiu? - domagała się odpowiedzi dziewczynka. -To miło z twojej strony, skarbie. Na pewno jest śliczne - odezwał się w końcu. -Nie chcesz go? - zapytała lękliwie. -Tak, chcę. I to bardzo. -To po nie przyjdź - powiedziała Kelly, a w jej głosie zabrzmiało Sprawdź Najwyraźniej odejście żony niczego go nie nauczyło. Inaczej za nic nie dotknąłby Laury. Siedział przy swoim biurku. Za jego plecami świtało. Walił w klawisze, mylił się, w końcu odsunął klawiaturę na bok. Opadł na skórzany fotel, zamknął oczy. Niemal czuł nacisk jej ciała, miękką, pełną uległości kobiecość, którą tak bardzo chciałby zgłębić. A który mężczyzna by nie chciał? pomyślał od razu. Miała pełne, kształtne ciało. Poruszała się w taki sposób, że doprowadzała go do szaleństwa. Postąpił niemądrze, dotykając jej. Pokręcił głową. Będzie ciężej, niż oczekiwał. Wiedział dobrze, że to wspomnienie zacznie go prześladować. To opiekunka jego córki, strofował się w myślach. Wynajęta pomoc.