Lucien Balfour, szósty earl Kilcairn Abbey, stał oparty o jedną z marmurowych

- Jutro? - zerknął na Glorię, a ta skinęła głową. - To wspaniale. - Jestem starym, twardym ptaszyskiem. - Zgadza się - przytaknął, śmiejąc się. - Nigdy nie popuszczałaś mi cugli. - Ty łobuzie! - Lily roześmiała się i poklepała go po ręku. - Tak ci popuszczałam cugli, że mało brakowało, a zszedłbyś na złą drogę. - Odwróciła się do Glorii i zaczęła opowiadać, jak to odkrywszy, że Santos wymyka się nocą do dziewczyny, pozamykała wszystkie okna i drzwi, zmuszając go o trzeciej nad ranem do użycia dzwonka. - Był okropnie zdziwiony - mówiła - a ja tylko słuchałam, jak chodzi od okna do okna, sprawdzając wszystkie po kolei. Wreszcie z nietęgą miną stanął przed drzwiami frontowymi. - Uważałem się za sprytnego - odrzekł wesoło. - Nie miałem pojęcia, że Lily jest sprytniejsza. Cały czas myślałem, że pomyliłem okna. Posypały się kolejne anegdoty, żartobliwe wspomnienia, dowcipy. Wreszcie Lily oczy same zaczęły się zamykać. - Jeżeli chcesz odpocząć - powiedział Santos do Glorii - ja tu posiedzę. Pokręciła głową. - Zostanę jeszcze trochę. W hotelu nic się nie dzieje, a gdyby co, mój menedżer wie, gdzie mnie szukać. - Chciałbym to samo powiedzieć o swoim wydziale - mruknął zniechęcony i zasępił się na moment. Od ostatniego ataku Śnieżynki minęło dziewięć tygodni. Obawiał się, że morderca zniknął z miasta. Nawet media zaczęły spekulować, że gra skończona, przynajmniej w Nowym Orleanie. Niedoczekanie. Musi dostać tego człowieka, powstrzymać go. Musi dowiedzieć się, czy to on zamordował jego matkę. Gloria spostrzegła jego ponurą minę. - Coś się stało? Coś niedobrego? - Nic się nie stało. I w tym rzecz. Nie rozumiała, o czym mówi. - Jeżeli musisz iść, powiem Lily... - Nie, mam trochę czasu. - Podszedł do drzwi. - Zadzwonię tylko do Jacksona i przyniosę kawę z automatu. Chcesz coś? - Dzięki. Potem sobie kupię. - Daj znać, jeżeli Lily się obudzi. - Dobrze. http://www.meble-kuchenne.edu.pl/media/ kilku krokach zwolniła i w końcu się zatrzymała. Poza kamerdynerem i pokojówką w holu nikogo nie było. - Gdzie jest lord Kilcairn? - spytała i natychmiast się zawstydziła. Hrabia z pewnością nie zwykł witać każdego nowego pracownika. Z drugiej strony, wyraźnie dał do zrozumienia, że jest nią osobiście zainteresowany więc poczuła się trochę rozczarowana, że nie oczekuje na jej przybycie. - Lord Kilcairn spędza wieczór poza domem. - oznajmił kamerdyner beznamiętnym tonem i wskazał na schody. Obładowani lokaje dotarli już na pół - piętro. - Tędy, panno Gallant. - Czy... W tym momencie uświadomiła sobie, że nie wie, jak się nazywa jej podopieczna. Znała tylko imię, a jako guwernantka nie powinna wyrażać się o niej poufale. Nie chciała również już na samym początku przyznać się do ignorancji.

Niania gwałtownie się poruszyła, obracając się nie- znacznie wokół własnej osi, gdy koła napędu dotknęły podłogi. Jedna para bocznych drzwi otworzyła się. Ze środ- ka błyskawicznie wysunęło się długie metalowe ramię. Niania schwyciła Bobby'ego magnetycznym chwytakiem i przyciągnęła do siebie. Następnie posadziła go sobie na Sprawdź Tak. Kiedy tylko zechce. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Philip siedział za wielkim, starym biurkiem z drewna cyprysowego, które służyło St. Germanie’om od czterech pokoleń. Kiedy pradziad je stalował, naprawdę dobre meble robiono z pozyskiwanego poza Luizjaną mahoniu, orzecha lub wiśni. Nikt nie cenił jeszcze wtedy cyprysu. Pradziad uparł się jednak, by wykorzystać miejscowe drewno. Jeśli tylko możesz, zwykł powtarzać, nie szukaj daleko, korzystaj z tego, co masz blisko domu, nie odrywaj się od swoich korzeni, bo to one dają człowiekowi siłę. Dom. Korzenie. Philip przesunął dłonią po gładkim, politurowanym blacie. Nie leżały na nim żadne dokumenty, teczki, katalogi czy raporty. Papiery pojawiały się tutaj z rzadka. W domu, gdzie ma toczyć się życie rodziny, nie należy załatwiać interesów. Tego też Philip nauczył się od swojego ojca, on z kolei przejął ową zasadę od dziadka. Jakby dla jej podkreślenia, na biurku stało kilka familijnych fotografii. Philip zatrzymał wzrok na zdjęciu Hope z pierwszych lat małżeństwa i poczuł wzbierającą gorycz. Co się stało z tą łagodną, delikatną dziewczyną, którą pokochał od pierwszego wejrzenia, która wydawała mu się kiedyś stąpającym po ziemi aniołem? Dawno wyzbył się złudzeń co do swojej pięknej żony. Zaczęli oddalać się od siebie, kiedy Hope odwróciła się od ich nowo narodzonej córeczki. Wmawiał sobie wtedy przez jakiś czas, że wszystko będzie dobrze, że nadał będzie wiódł beztroskie życie, że jego doskonale urządzony świat wcale się nie rozpada. Te czasy dawno minęły. Widok twarzy Hope sprawiał mu ból. Zniechęcony, obrócił się w fotelu w stronę okna i oświetlonego zachodzącym słońcem ogrodu. Nie kochał już żony. Nie kochał jej od wielu lat. A jednak nadal miała na niego ogromny wpływ, spod którego nie potrafił się wyzwolić. Przycisnął powieki palcami, po czym opuścił dłonie na kolana i oparł głowę o zagłówek fotela. W miejsce rozgoryczenia pojawiło się uczucie niesmaku do samego siebie. Jego uzależnienie od Hope nie miało nic wspólnego z zaufaniem, poczuciem więzi rodzinnej czy szacunkiem. Nie, chodziło o coś zupełnie innego: o seks, prymitywne pożądanie, z którego nie potrafił się otrząsnąć.