- Jodie! Lucy mówiła, że spotkała cię dziś w mieście! Na widok matki Johna uśmiech Jodie przygasł. Instynktownie przysunęła się bliżej Lorenza. Sheila obrzuciła ich oboje ostrym, taksującym spojrzeniem. Jodie dumnie uniosła podbródek i spojrzała na nią. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy? - spytała spokojnie. - Pozwól, że ci przedstawię mojego męża. - Twojego męża? Lucy coś wspomniała, ale nie była pewna... A to dopiero niespodzianka! - Matka Johna roześmiała się piskliwie. - I pomyśleć, że martwiliśmy się o twoje złamane serce. - Jodie przekonała się bardzo szybko, że cielęce zauroczenie nic nie znaczy w obliczu prawdziwego uczucia. - Uśmiech Lorenza złagodził ostrość jego słów, ale Jodie nie była wcale zdziwiona zimnym błyskiem w jego oczach. - No cóż, mam nadzieję, że wy oboje będziecie bardzo szczęśliwi, panie... - zaczęła Sheila obłudnie. - Lorenzo Niccolo d'Este, książę Montesavro - przedstawił się Lorenzo. - Książę? - zapytała Sheila słabo. Lorenzo skłonił głowę na znak potwierdzenia. - Ale proszę nazywać mnie Lorenzo - dodał gładko. Nagle Jodie zaczęła się bawić całą tą sytuacją. - A jak się miewa radny Higgins? - zapytała słodko. - Ojciec Johna jest radnym - zwróciła się z wyjaśnieniem do Lorenza. Zauważyła, że twarz matki Johna zaczyna się pokrywać nietwarzową purpurą. Nagle przypomniała sobie wszystkie te okazje, kiedy rodzice Johna dawali jej odczuć, że uważają ją za tylko trochę gorszą od nich. Wiedziała, że zachowuje się nagannie, ale w końcu to bywa czasami ogromnie przyjemne. Zaczęli teraz przyciągać powszechną uwagę, bo goście rozpoznali Jodie i po chwili obserwowano ich już zupełnie otwarcie. Lorenzo podtrzymywał ją troskliwie pod łokieć, prawdopodobnie nie chciał, żeby się potknęła na wysokich obcasach, przynosząc wstyd im obojgu. - Jodie! - odwróciła się natychmiast szeroko uśmiechnięta na dźwięk ciepłego głosu miejscowego lekarza. - Doktor Philips! Uścisnął ją z entuzjazmem i uśmiechnął się z aprobatą. - Świetnie wyglądasz! - Włoskie jedzenie i włoskie słońce mi służą. http://www.mirand-nazar.com.pl niepowtarzalne wrażenie, którego nigdy nie odczuwała obcując z kopią. Ojciec często jej to powtarzał: powinno się słuchać, co obraz ma nam do przekazania. Słuchała. 114 Jakkolwiek trudny do określenia, był to dla Tempery niezawodny sposób odróżniania oryginału od kopii. Papa ani na moment nie dałby się zwieść temu falsyfikatowi, pomyślała. Ja, owszem, mogłabym się pomylić, ale tylko gdyby w grę wchodził inny obraz. To arcydzieło było dla niej czymś szczególnym; podobnie wiele znaczyło dla księcia. Myśl o księciu wprawiła ją w taki popłoch, że aż klasnęła w dłonie i zaczęła gorączkowo zastanawiać się, co robić.
zaprasza czasem kogoś do domu. Karo się uśmiechnęła. - To nie przez ciebie, kochany. Imo zawsze wolała mieć swoich przyjaciół tylko dla siebie, a Flic to bardzo niezależna dziewczyna. - Ale mają jakieś towarzystwo? - Oczywiście. - Karolina zastanowiła się przez chwilę. - Sprawdź - Po pierwsze, ze względu na moje zamówienie. Mam spore zaległości. - Zabierz robotę ze sobą - zaproponował Matthew. - Możesz przecież haftować w przyjemnym pokoju hotelowym albo na werandzie. Karolina zastanowiła się przez chwilę. Pamiętała wspaniały widok, jaki wraz z Richardem podziwiali z okna pokoju. Nagle perspektywa śniadań przynoszonych przez służbę hotelową do łóżka, spacerów z Matthew, a może także bardziej intymnych chwil w jego towarzystwie wydała jej się po prostu nie do odparcia. - A dziewczynki? - Może twoja matka przeniesie się tutaj albo one do niej? - Nie znoszą tamtych łóżek. No i jest jeszcze Kahli.