drobnego ciała pod jego ciężarem tak go zaskoczyła, że sen się urwał, a on wrócił na ziemię. Chociaż Imo zawsze wydawała się najmasywniesza z całej trójki, przez parę sekund myślał, że przestała oddychać, że może ją zabił. I wtedy usłyszał jej krzyk. Długi, rozdzierający serce skowyt rozpaczy. Próbował się poruszyć, ale nie mógł złapać tchu ani wykrzesać z siebie więcej siły. Tymczasem pierścień ognia wokół nich zaczął się zamykać, nie zostało już ani odrobiny powietrza i Matthew zrozumiał, że najpierw się uduszą, a dopiero potem spalą... Silne dłonie chwyciły go za ramiona, odciągnęły od Imogen i wywlokły na balkon. Przez łzawiące oczy zobaczył, że dziewczynę zabrano także i teraz, przerzuconą jak tobołek przez ramię strażaka, znoszono po drabinie na dół. Flic sprowadzono już wcześniej, a po niej Zuzannę. Na parapety i do wnętrza domu lały się silne strumienie wody, tak że po chwili był cały mokry. Kiedy spojrzał po raz ostatni na Cichy Pokój, zobaczył, że wszystko, co Karo tak bardzo kochała, zniknęło na zawsze. - Chodź, bracie! Odwrócił się i pozwolił zaofiarować sobie pomoc przy zejściu w http://www.nozoil.pl/media/ okropnych przejściach i trudno jej będzie z wami współpracować. - Spojrzała na Flic. - Leczy się teraz z depresji i dlatego wolałabym najpierw porozmawiać z nią sama. - To pani z nią jeszcze nie rozmawiała? - zdumiał się Malloy. - Sama dowiedziałam się o wszystkim godzinę temu. - Sylwia zdawała sobie sprawę, jak dziwnie to zabrzmiało. - To z powodu wypadku Izabeli... Wszyscy byliśmy w strasznym szoku i... przypuszczam, że rodzina chciała mnie oszczędzić. - Rozumiem. - A kto w końcu pani powiedział? - spytała Riley. - Zuzanna Durkin, przyjaciółka rodziny. - Z początku myślała pani, że to ona do nas zadzwoniła, tak? Sylwia potwierdziła.
— Muszę więc zachować moje współczucie do rana — rzekła lady. — Straciła takie wspaniałe przyjęcie. Ty także, Velde. — Po wypadku było już za późno, żeby jeszcze raz wyruszać do Monte Carlo — odparł książę. — Rano prześlę jego wysokości list z przeprosinami. Sprawdź Właśnie wpadła do mnie po butelkę wody kolońskiej i opowiedziała, co się stało. Jeden ze służących przybiegł zaaferowany i powiedział, że panna Briggs jest natychmiast potrzebna. Otwierając drzwi dodała: — Jak widać, panno Riley, dla nas nigdy nie ma wolnego czasu. Zawsze to mówię. Kiedy już się cieszymy, że zapowiada się spokojny wieczór, zdarza się coś takiego! Często myślę sobie, że mam pieskie życie. Tak, pieskie! Wyszła, nie czekając na odpowiedź. Tempera została sama. Nie mogła myśleć o niczym innym tylko o księciu. Znów opanowało ją przemożne pragnienie, by zejść do