Michaił nie wiedział, czy ma się obrazić, czy roześmiać. W Petersburgu nie było ani podobnych ludzi, ani opozycyjnej partii, jak wigowie. Żaden młody Rosjanin wysokiego rodu nie spędzał bezczynnie dni, patrząc przez szkiełko na przechodzące damy jak ci tutaj w Londynie. - Lord Alec? W odpowiedzi dostał mu się iście anielski uśmiech. - Tak, na imię mi Aleksander, jak waszemu sławnemu carowi. - Mówi pan po rosyjsku? - spytał badawczo Michaił. - Skądże. Tylko parę słów, żeby zrobić wrażenie na paniach. Westland prychnął, lecz Michaiła rozbawiła bezczelność dandysa. - Uczęszcza pan do tego klubu? - Przychodzę tu tylko na karty. Czy pan gra, wasza wysokość? - Trochę. - Lord Alec potrafi się wszędzie wkręcić - wyjaśnił Westland. - Regent za nim przepada, a jego bratem jest książę Hawkscliffe, o którego ostatniej ustawie mówiłem panu dziś rano. - Och, ustawy! Co za nudziarstwo! - oświadczył dandys. - Ja jestem konikiem polnym z bajki, za to Robert pracowitą mrówką. - Powtórzę mu pańskie słowa! - burknął z irytacją Westland. - Czy on nadal pozwala panu tu grać? Zdaje się, że ostatnio opuściła pana dobra passa? http://www.oczyszczanieorganizmu.net.pl/media/ niesłychany! Zagrażają... - Jasne, że zagrażają. W końcu po to istnieją. - Wytrząsnął popiół z fajki. - Nie przejmuj się. Z pewnością chodzi o nieporozumienie. Po prostu tacy już są. To Kozacy, wojownicy. Nudzą się tutaj. Ja zresztą też. - Nie każesz im przestać? - spytała ze zdumieniem. - Owszem, jeśli sytuacja będzie tego wymagać. Nie wcześniej. I z pewnością nie na twoje żądanie. Zamarła. Michaił wydmuchnął kłąb dymu w jej kierunku i zaśmiał się, kiedy zaczęła kasłać. Becky poczuła, że kipi w niej gniew. - Nie znam zwyczajów twojego kraju, kuzynie, ale w Anglii nie pali się w domu. To grubiaństwo. - To mój dom - odparł spokojnie. To przypomnienie o nowej sytuacji, w jakiej się znalazła, zbiło ją z tropu.
Adamowi aż szczęka opadła. Szybko jednak się pozbierał, przełykając nerwowo ślinę. Ten dzieciak go przerażał. - Myślę, że powinieneś już iść – burknął, podchodząc do drzwi i otwierając je. Dzieciak spojrzał na niego smutno, wyglądając jak kupka nieszczęścia. Książę go nie chce! A on go przecież tak kochał! Nie! Nie da mu odejść! To w końcu jest JEGO książę, zrobi wszystko, aby go Sprawdź Rozsądek podpowiedział, że grozi jej niebezpieczeństwo, jeśli pójdzie z nimi. Lęk, przeżyty w ostatnich dniach, dodał jej sił. Nie pozwoli, żeby tak się z nią obeszli! Gdy Rushford znów nachylił się nad nią, najwyraźniej chcąc ją pocałować, uderzyła go w pachwinę. Zachwiał się, jęknął donośnie i puścił ją. Odepchnęła napastnika, a gdy kolejny, Draxinger, chciał chwycić ją za łokieć z pojednawczym „No, no, kochanie!”, uderzyła go pięścią w szczękę. Najmocniej, jak tylko mogła. A potem wybiegła prosto w ulewę. Alec zamarł, zdumiony. Rzadko co go zaskakiwało, a już na pewno nie mógł tego powiedzieć o kobietach. Patrzył oniemiały, jak Rushford zwija się wpół z jękiem, a Drax pluje krwią i lamentuje: - Ta przeklęta dziwka wybiła mi ząb! Nagle Alec zaśmiał się głośno. O Boże, ależ go urządziła! Niejedna angielska dama, niegdyś przez nich emablowana, wiele by dała, żeby ujrzeć swoich uwodzicieli w takim