– Dam ci trochę, ale miałam na myśli głównie oglądanie. Tam jest bardzo drogo. Madison nie zamierzała poddać się tak łatwo. – Jeśli mam siedzieć w samolocie obok J.T., to muszę mu najpierw przejrzeć kieszenie. – Spodziewam się, że będziesz traktować brata z szacunkiem i od niego oczekuję tego samego wobec ciebie. Madison przewróciła oczami. Lucy napiła się słodkocierpkiej lemoniady i pomyślała, że da córce jeszcze weekend, a potem będzie musiała przeprowadzić z nią poważną rozmowę. Ale w głębi duszy sama uważała, że podróż do Wyomingu nie ma sensu, a dzieci to wyczuwały. Petunie domagały się wody. Popatrzyła na trawnik z wielkimi klonami i krzewami róż, które trzeba było przyciąć. Napiła się jeszcze lemoniady i poczuła, że wraca jej spokój. Od tak dawna radziła sobie sama. Była pewna, że i teraz obędzie się bez pomocy Sebastiana Redwinga. Po kolacji J.T. zgodził się łaskawie, by matka pomogła mu się spakować. Lucy wypatrywała w jego pokoju śladów broni i amunicji, ale niczego podejrzanego nie zauważyła. Pokój odzwierciedlał http://www.olejekkokosowy.net.pl/media/ i pobudzić do nieobliczalnych czynów? Ale gdy Barbara z wyraźnym zachwytem wąchała racuchy, Lucy nie mogła sobie wyobrazić, by ta kobieta była w stanie zakradać się do cudzych domów i spychać ludzi do wodospadu. Byłoby to bezdennie głupie, a Barbara z pewnością do głupich nie należała. – Ogromnie ci dziękuję – powiedziała z zachwytem. – Uwielbiam czarne jagody. – Tu też może rosnąć kilka krzaczków. – Lucy rozejrzała się dokoła i przy okazji zauważyła, że na koszulce ma ki a niebieskich plam. – Na pewno wystarczyłoby na kilka racuchów. – Niestety, ale nie jestem taką miłośniczką gotowania – roześmiała się Barbara.
- Wszystko, co mówię. Zostawiam panów samych. - A twoja kostka? - Już dużo lepiej. Opuściła bawialnię i ruszyła na poszukiwania Lorda Bagglesa, który przynajmniej zauważał jej obecność. Sprawdź Jeśli nie sprawi to pani różnicy, zostańmy przy angielskim. Staram się szlifować język, a rzadko mam okazję. Spędziła pani w Stanach dużo czasu, prawda? Pia skinęła głową. - Tak, możemy rozmawiać po angielsku, nie ma problemu. Wolałaby rozmawiać po włosku, ale cóż... Choć po włosku książę zwracałby się do niej „signorina", co jest po- R S wszechnie przyjęte w San Rimini, a to nie byłaby chyba najwłaściwsza forma w stosunku do trzydziestodwuletniej kobiety. Pia stanowczo nie chciała być traktowana jak dorastająca panienka. Westchnęła w duchu. Na szczęście książę nie wyglądał na szczególnie rozmownego.