- Będą wdzięczni za chwilę spokoju. Wprowadził ją do niewielkiego salonu. W głębi stała Rose w towarzystwie lorda Beltona i grupy młodych ludzi. - Gniewny tłum jeszcze jej nie zabił - stwierdził hrabia wesołym tonem. - Idę jej na pomoc - oświadczyła Alexandra. - Proszę zarezerwować dla mnie walca. . - Rose nie tańczy walca. - Czy mówiłem, że chcę zatańczyć z moją kuzynką? Z kątów pokoju dobiegły szepty. Dreszcz podniecenia, wywołany słowami hrabiego, nie mógł się równać ze strachem przed tym, co wszyscy o nich teraz mówią. - Wolę, żeby mnie z panem nie widziano. - Płacę pani pensję - odparł sucho i skinął na kelnera. - Guwernantki nie tańczą w obecności regenta. Poza tym żadna matka nie zechce, żeby jej córka wyszła za mężczyznę, który publicznie pokazuje się z... ze mną. - Proszę zwrócić się do mnie po imieniu, a będzie pani mogła iść do Rose. - Nie. - Rumieni się pani. - Bo wprawia mnie pan w zakłopotanie. W przeciwieństwie do pana mam dużo do stracenia. Nie chcę szokować ludzi. Nie wyglądał na skruszonego. http://www.przedszkole17gda.com.pl/media/ promiennie. - Alexandro... Puściła go i ujęła diuka pod ramię. - Pozwól, że przedstawię cię Rose Delacroix, wuju - powiedziała, żałując, że nie może wybiec z płaczem w noc. Jak Lucien śmiał? Jak oni wszyscy śmieli? Jeśli sądzili, że ten publiczny pokaz wymaże z pamięci dwadzieścia cztery lata, a zwłaszcza pięć ostatnich, czekała ich wielka niespodzianka. Rozmawiając z Monmouthem, Rose i Fioną, Alexandra uśmiechała się wdzięcznie, lekceważąc wściekłość pani Delacroix. Luciena ogarnął niepokój. - Idzie lepiej, niż sądziłem - stwierdził Robert, podążając za jego wzrokiem. - Na to wygląda. Może powinien był przygotować ją na tę chwilę.
zmartwienie. - Na litość boską, Alexandro! - Wziął głęboki oddech. - Fiona zagroziła, że przysporzy ci kłopotów, jeśli... Ostatni fragment układanki trafił na swoje miejsce. - Jeśli nie zgodzisz się ożenić z Rose. Zamrugał. Sprawdź gatunku ludzi, nie mogła się doczekać, kiedy wróci po więcej. Niecierpliwiła się, wszystko leciało jej z rąk. Z pewnością nie chodziło jej o spełnienie obietnicy pocałunków. Co za bzdura! Po przyjeździe do Balfour House jeszcze raz oświadczy, że jeśli hrabia ma wobec niej niecne zamiary, lepiej niech o nich czym prędzej zapomni. Do jej obowiązków należy wyłącznie uczenie jego kuzynki i dotrzymywanie towarzystwa ciotce. Tak, trzeba ustalić ścisłe reguły i wymóc na nim przyrzeczenie, że się im podporządkuje. Jeśli nie, po prostu zrezygnuje z posady i odejdzie. No tak, ale skąd ten pośpiech i nerwowe podniecenie? - Wcale się z ciebie nie śmieję, naprawdę - zapewniła Victoria i podrapała Szekspira za uszami. - Najlepiej zostań u mnie, Lex. Tu jest dużo bezpieczniej. - Już i tak nadużyłam gościnności twoich rodziców, Vixen. Nie mogę im się dłużej narzucać.