Następnego ranka Lysander i pan Thorhill siedzieli w gabinecie. Prawnik zauważył z troską, że jego szanowny pracodawca wygląda jeszcze bardziej mizernie, niż podczas ich ostatniego spotkania. Po raz kolejny przeklął trzeciego markiza Storringtona, który myślał wyłącznie o sobie, nie inwestując i wyciskając z Candover Court ostatni grosz. Pozwolił też, by jego starszy syn wyrósł na samolubnego i bezwzględnego młodzieńca, którego nie obchodziło nic poza własnymi uciechami. Ile rozrywki lorda Alexandra kosztowały posiadłość, Thorhill bał się nawet myśleć. Gdyby nie to, majątek, choć podupadły, przynajmniej za¬chowałby wypłacalność. - Milordzie, otrzymałem kilka propozycji kupna Can¬dover. - Prawnik otworzył skórzaną teczkę. - Według mnie dwie są dość obiecujące. Chęć nabycia posiadłości zgłosił niejaki pan Cromer oraz pan Bamstaple. - Nigdy nie słyszałem nazwisk tych dżentelmenów - wes¬tchnął Lysander i wyciągnął dłoń po listy. - Zgadza się, milordzie. Jeśli się nie mylę, obaj reprezen¬tują niedawno powstały kapitał. Pan Cromer posiada kopalnie w Weardale, a pan Bamstaple działa w branży wełnianej. - Widzę, że oferta pana Cromera jest korzystniejsza. - Tak, milordzie. Jednak dano mi do zrozumienia, że nie zechce zatrzymać służby, a wiem, że panu na tym zależy. - Za to pan Bamstaple zgłasza chęć przejęcia służących. Jakim jest człowiekiem? Poznał go pan osobiście? - Nie, panie markizie, spotkałem się tylko z jego przedstawicielem. Myślę, że można go porównać z nieco topornym, nie oszlifowanym diamentem. Ale jego agent twierdzi, że pracownicy wielce sobie chwalą łaskawość pryncypała. - Naturalnie - odparł sucho Lysander. - Czy sprowadzić tu obu panów, milordzie? - Thorhill pozwolił sobie na lekki uśmiech. Lysander, zanim udzielił odpowiedzi, popatrzył przez okno. Kamienie muru przy bramie wjazdowej błyszczały złotem w porannym słońcu. Na trawniku pojawiły się pierwsze jesienne liście. - Bardzo proszę, Thorhill. Niewątpliwie zechcą przyje¬chać w celu obejrzenia posiadłości. Ja sam również chciałbym ich poznać. Dopiero pod koniec rozmowy Lysander zapytał od nie¬chcenia: - Tak przy okazji, Thorhill. Pamiętasz pannę Hastings-Whinborough? - Tak, milordzie. - Czy przypadkiem znasz jej imię? - Nie, panie markizie. Chyba w ogóle go nie słyszałem. Imion młodych dam zazwyczaj nie podaje się do powszechnej wiadomości. - Oczywiście, że nie - przyznał Lysander zgaszony. - Czy mam się tego dowiedzieć? - Nie, nie. To tylko przelotna myśl. http://www.szkoleniestomatologow.pl R S Właśnie szukała w torebce kluczy, gdy usłyszała za sobą ciężkie kroki. Scott chwycił ją za ramiona i odwrócił w swoją stronę. W ostrym świetle lampy zobaczyła wyraz jego twarzy. Wyglądał na zrozpaczonego. Nic nie rozumiała. To najwyraźniej wina niekorzystnej gry światła. Dlaczego miałby być zrozpaczony? Na pewno nie jej ucieczką. Być może odmowa Camryn doprowadziła go do tego stanu. Miał złamane serce. Ta myśl ochłodziła złość Willow. Wciąż była oburzona, ale jednocześnie zrobiło się jej go żal. - Czy to oświadczyny? - Uniosła pytająco brew. - Tak - gwałtownie przytaknął. - Proszę cię o rękę. Willow,
Willow, chcąc nadać ich rozmowie lżejszy ton. - Tylko wtedy, kiedy Chad prosił, żebym go krył. Często, gdy spotykał się z tobą, mówił mamie, że idzie do mnie z wizytą i czasem pani Galbraith dzwoniła do nas, by coś mu przekazać. Zawsze go kryłem, ale pani Caird raz mnie na tym przyłapała i do końca tygodnia miałem szlaban. - Pokręcił Sprawdź Najprawdopodobniej jest więc nadal bezpieczna. Tak głęboko pogrążyła się w rozważaniach, że nie usły¬szała zbliżających się kroków. Raptem poczuła obejmujące ją w talii ręce i ujrzała twarz Marka Baverstocka, po¬chylającego się nad nią z zamiarem pocałunku. Clemency krzyknęła. - Na miłość boską, dziewczyno, bądź cicho! - Jego uścisk stał się mocniejszy. - Chcesz, aby wszyscy się tu zlecieli? - Proszę mnie natychmiast puścić! Jak pan śmie tak mnie nachodzić? - Ze złością wytarła usta dłonią. - Ależ moja słodka, to tylko pocałunek. - Mark zaśmiał się i znowu pochylił głowę, zbliżając wargi do jej ust. Clemency krzyknęła, tym razem o wiele głośniej, i zaczęła się wyrywać. Mark niechętnie ją puścił. Boże, ależ jest pruderyjna, pomyślał. - To tylko niewinne żarty - protestował. - Dla kogo? - zapytała lodowatym tonem. Wtem rozległ się odgłos pośpiesznych kroków i zza rogu wyłonił się markiz. Clemency stała bez ruchu, pobladła z wściekłości. Na jej ramieniu pojawiła się czerwona pręga - podczas szamotaniny z Markiem, zadrapała się o ostry kamień nagrobka. Mark z nonszalancką miną obserwował okolicę, - Co się stało? - Lysander przenosił wzrok z mężczyzny na kobietę. - Małe nieporozumienie. - Młodzieniec wzruszył ramio¬nami. Lysander milczał i Mark poczuł się zobowiązany dodać: - Panna Stoneham nie usłyszała, że się zbliżam, i krzyknęła ze strachu, to wszystko.