Jego twarz przybrała twardy wyraz. - Ani się waż. Jasne? Wytrzymała jego wzrok. - O ile pamiętam, wykluczyłeś mnie ze swojej wesołej gromadki szpiegów. Nie możesz mi zabronić widywać się z przyjaciółmi. Podszedł bliżej. - Jestem twoim mężem. - Więc mam cię słuchać? Ha! Okręciła się na pięcie i ruszyła do drzwi. - Co wiesz o lordzie Marleyu? - Więcej niż o tobie. - Zatrzymała się w progu. - Do opery idziemy pewnie po to, żebyś mógł trochę poszpiegować? Milczał przez chwilę. -Tak. Widać niewiele dla niego znaczyła, skoro bardziej interesowały go własne sprawy niż jej uczucia. Ciekawe, dlaczego liczyła na coś więcej? - W takim razie zobaczymy się wieczorem - powiedziała http://www.ta-medycyna.net.pl z Frankfurtu jeszcze dziś wieczorem. – Dam ci znać. Dzięki, Plato. – Happy Ford nie trafiła na ślad Mowery’ego. Dałem jej sprawę Jacka Swifta. Sebastian skinął głową. – Nie znajdziemy Mowery’ego, dopóki on sam tego nie zechce. – Ty go znalazłeś w zeszłym roku. – Tak, ale nie skończyłem roboty. Lucy zaparkowała samochód przed motelem i weszła do pokoju Sebastiana, otwierając drzwi jego kluczem. W środku było ciemno i gorąco. Zasłony i rolety były zaciągnięte. Poczuła się, jakby przyszła na spotkanie z kochankiem, ale szybko strząsnęła z siebie to wrażenie.
– Może jednak najpierw opowiesz mi, co się dzieje? Skinęła głową, wzięła głęboki oddech i opowiedziała mu wszystko od samego początku. Nie pominęła niczego oprócz własnego przerażenia. Gdy skończyła, uśmiechnęła się niepewnie. – Widzisz? Same bzdury. Sprawdź zabójcy? Najwyraźniej tracił panowanie nad sytuacją, a nie przywykł do tego, by mu się sprzeciwiano. - Wystarczy, że przywiążę cię do łóżka. - Jakie to typowe! Jesteś silnym mężczyzną, więc uważasz, że możesz mi rozkazywać. Nie... W tym momencie rozległo się pukanie. - Lady Althorpe? - Do licha! To Milo. Nie mogę mu się pokazać w takim stroju. Sinclair podniósł się z kanapy. - J a mogę. - Ale ty... my...